Een mooie korte zin, iedereen
kent denk ik wel het begin van Hermans’ roman Nooit meer slapen: ‘De portier was invalide.’
Mulisch heeft er ook zo
een, ik weet niet meer zo gauw in welk boek of verhaal ik die aangetroffen heb:
‘De zomer rende door het park.’
En dan Nescio’s Titaantjes: ‘Jongen waren wij – maar
aardige jongens.’
Wat valt aan deze zinnen op?
Hun zeggingskracht, het oproepen van een beeld. Een mooie korte zin zegt vaak
veel meer dan er staat. Een mooie korte zin heeft aan een half woord genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten