Mijn andere passie
Na al die hieronder neergeblogde stukjes over literatuur
en over voorvallen in het dagelijks leven die van invloed kunnen zijn (geweest)
op mijn schrijven, wilde ik het deze keer voor de afwisseling eens hebben over mijn
andere passie: de muziek.
Bekentenis
Muziek hoort bij mijn leven. Muziek kan mij bij het
schrijven helpen, voor wat de concentratie betreft: niet dat ik in een asociale
buurt woon, niet dat ik overgevoelige oren heb, maar muziek houdt het geluid van
plotseling ronkende motoren, gillende meiden, cirkelende zagen en lallende dronkenmannen
buiten de vier muren van mijn schrijfvertrek. Ik geloof ook dat muziek mij dichter
bij de Muze kan brengen. Maar in de eerste plaats is voor mij de muziek er enkel
om de muziek alleen.
Aanleiding en teleurstelling
Voor één keertje op deze site schrijven over muziek,
dacht ik. En dit naar aanleiding van een concert dat ik afgelopen vrijdag zou
bezoeken, maar dat niet doorgegaan is.
Niet getreurd, het concert is alleen maar verplaatst
naar een nog nader te bepalen datum. Maar ik had er zo naartoe geleefd. Dat is dubbel en dwars niet getreurd. Ook en vooral
over teleurstellingen valt er veel te schrijven, de literatuur barst ervan uit haar
voegen.
Periodieke onthouding
Ik ging aan de slag. Misschien kwam het omdat ik de
laatste drie weken zo weinig geschreven had vanwege andere, urgentere zaken aan
mijn hoofd. Wat was namelijk het geval? Ik hield niet meer op met schrijven.
Zo bleek maar weer, wat ik in Parnasussugeklauter - het openingsverhaal van de bundel Dodelijk Inkt - al had opgemerkt: ‘Periodieke
onthouding kan de inspiratie prikkelen.’
Inspiratie
Ja, ik bleef maar doorgaan met schrijven. Regelmatig ging
het alle kanten op. Maar dat was niet erg. Hoe ver weg ook, de rode draad van
wat ik te vertellen had bleef de meeste tijd zichtbaar. Waar niet, daar zou ik
hem tijdens het herschrijven wel weer tevoorschijn toveren.
Binnen het uur zat ik op duizend woorden. En dat terwijl
ik nog maar twee van de zes onderdelen waaruit mijn relaas zou bestaan had neergetikt.
Kortom: dit werd allemaal veel te lang voor een blogartikel.
Meelezende Muze
Wat hier tegen te doen? Natuurlijk, eerst gewoon
doorgaan met schrijven. Vooral wanneer de Muze op je schouder zit mee te lezen
en je op de plekken waar je het zelf even niet meer weet allerlei moois in het
oor fluistert.
Maar als de eerste versie er eenmaal staat, wat dan? Tijdens
het herschrijven de tekst inkorten tot een acceptabel blogartikel? Zou zonde
zijn. Dat vond de Muze ook. De tekst helemaal uitwerken tot een volwassen essay
en dat dan niet op je site zetten? Ook zonde. Mij leek niets beter dan mijn artikel
tijdens het herschrijven op te splitsen in een aantal afleveringen.
De Muze knikte.
Program
Afgesproken dus! Volgende week verschijnt deel 1 uit
een reeks over een concert dat niet doorging en dat daardoor bij mij allerlei
herinneringen naar boven bracht. Herinneringen aan vorige concerten. Niet
alleen over muziek zal ik het in deze reeks hebben. Ik zal het ook hebben over de
verafgoding van sterren. Ik zal het hebben over gipsbenen en stofzuigers, over pruiken
en stola’s, verkouden neuzen en blinde muren - ach, wat al niet meer. En dit
allemaal rond die ene persoon die afgelopen vrijdag niet kwam opdagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten