Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd
afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.
Afgevoerd
Slechte zangprestaties
Teleurgesteld in vooral mijn omstanders die in Popcentrum
Hedon Nina Hagen vanwege haar door een verkoudheid veroorzaakte slechte
zangprestaties belachelijk hadden staan maken, liep ik onder een donkergrauwe hemel
terug naar het station.
Omstanders en omstandigheden
Op het perron op een bank gezeten, de handen in de jaszakken
en de benen gestrekt, begon ik een beetje te mokken. Mokken, ja. Op die
omstanders. Waarom was ik er niet gebleven, waarom had de ME die zogenaamde
fans niet afgevoerd?
Van het een kwam het ander, ik begon te mokken over en
op van alles. Vooral op die NS, want door weersomstandigheden elders in het
land mocht ik van hen in plaats van tien minuten minstens vijfenzeventig minuten wachten op mijn
eerstvolgende trein. Ik had net zo goed op dat concert van Nina Hagen aanwezig kunnen blijven.
Nina Hagens verkoudheid
Intussen was het gaan stortregenen en mijn stemming
werd er niet beter op. Waarom eigenlijk blijven mokken? Vijfenzeventig minuten zijn
maar vijfenzeventig minuten, ik zat droog onder de booggewelven van het station en
Nina Hagens verkoudheid, die ze vast tijdens een plensbui als deze had
opgelopen, zou zeker overgaan en dan zou ik tijdens een volgend concert haar
weer zien in volle glorie zónder spottende fans.
Ellendige regen
Bleef ik doorgaan met mokken, omdat ik mij was gaan
vervelen? Alle winkels en kiosken op het station waren gesloten, achter mij
stond een passagierstrein waarover linksboven daarvan een bord meldde: ‘Niet
instappen’ en verder was er op mijn perron en op al die andere perrons niemand
die of niets dat kon zorgen voor afleiding.
Alleen die ellendige regen. Een paar meter van mij af, kletterde een hele
stroom via een afvoerbuis zó op de tegels.
Nina Hagen fans?
Twee perrons verderop ontwaarde ik beweging. Een
jongen en een meisje van een jaar of twintig, hand in hand en met gezwinde
tred. Ook fans van Nina Hagen die net als ik minstens een uur voordat het
concert afgelopen zou zijn Hedon hadden verlaten?
Een paar minuten later stonden ze voor mij. Ze waren
een beetje doorweekt, keken niet op de borden en vroegen aan mij of de trein richting Nijmegen zo kwam. Nee, zei
ik. Er was omgeroepen dat dit nog wel even kon duren. Ik wierp een blik op de klok achter
hen. Nog minstens een half uur.
‘Zijn jullie ook naar het concert van Nina Hagen
geweest?’ voegde ik er aan toe. Ik zou ze te grazen nemen, ik wist nog niet op
welke manier, maar ik zou ze te grazen nemen als ze haar - mijn Nina Hagen! - door
het slijk zouden halen.
Het meisje zei: ‘Nina Hagen, wie is dat?’
De zin van vroegtijdig een Nina Hagen
concert verlaten
De jongen keek over mij heen en zei: ‘Ik zie een krant
liggen.’ Beiden stapten de trein in, waar linksboven daarvan een bord nu juist
meldde dat je er buiten moest blijven.
Kranten en tijdschriften bijeen verzamelend liepen ze
naar voren. Voorbij de treinflank, helemaal aan het eind van het perron zag ik een
sein op groen springen. Ikzelf sprong overeind en begon te zwaaien, naar de
machinistencabine, naar de jongen en het meisje die zich omdraaiden toen de
deuren dichtklapten. Mijn gebaren waren tevergeefs. De trein zette zich in
beweging en reed het station uit.
De verkeerden waren afgevoerd en de Muze had mij er weer
een anekdote bij gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten