Hamstergeluiden.

Opdringen

Ik heb maar één nadeel. Dat ik mij na een drukke werkdag moeilijk kan afsluiten voor dingen die zich aan mij blijven opdringen.

Ja, ik geef het toe: deze blog staat haaks op wat ik in een van mijn vorige blogs heb beweerd: dat het voor een schrijver beter is om wakker te blijven en op te letten. Maar schrijver of geen schrijver: als je moe bent, dan ben je moe. Bovendien ben ik er van het weekend achter gekomen dat moe zijn ook vreemde toestanden en dus mooie verhalen kan opleveren. En ideeën.

Eerst het verhaal:

Scheuren

Vrijdagavond zat er in de stiltecoupé een meisje achter mij dat met slechts één onderbreking van vijf minuten onophoudelijk stukken en stukjes uit kranten en tijdschriften zat te scheuren. In een tamelijk rap tempo deed ze dat, alsof ze niet hoefde te kiezen.

Hoe ik weet, dat het kranten en tijdschriften waren? Ik heb twee keer achterom gekeken. Ze liet zich niet afleiden. Onverschrokken ging ze door met scheuren. Bijna had ik tegen haar gezegd, of ze die hamstergeluiden niet beter voor thuis bewaren kon. Maar ik ben netjes opgevoed en hield me in. Tenslotte was ik het met dat ene nadeel - niet zij.

Naar binnen geslagen blik

Na vijfendertig minuten scheuren kwam ze eindelijk overeind om de trein te verlaten. Onder haar arm droeg ze een koker. Kunstacademiestudent denk je dan. Eerstejaars, het kan niet anders. Ze had de voorbereiding op haar weekend-huiswerkopgave er op zitten. Haar naar binnen geslagen blik verried dat ze zeker wist, later wereldberoemd te zullen worden met het plakwerk dat ze in haar hoofd al had voltooid.

En het idee?

Hm, ja - wereldberoemd worden als kunstenaar in tijden van crisis en bezuinigingen? Dan wordt het zeker wereldberoemd worden dankzij een of andere multinational die haar zal sponsoren. Niks op tegen. Bach en Van Gogh zijn ook op een dergelijke manier in hun levensonderhoud voorzien, door een vorst of een broer.

We leven in spannende tijden. Zij vooral. En ik. Want misschien moet ik voor mijn schrijverij ook maar eens een sponsor gaan opzoeken.

P.S.:

Natuurlijk heb ik wel meer nadelen. Maar daar schrijf ik niet over. Tenminste niet autobiografisch. Ik maak er fictie van. Maar dat is weer een heel ander verhaal.