Op de middelbare school kwam eens een
groepje studenten vrije expressie langs, om ons te leren mediteren op de noesten in het schrootjesplafond van een klaslokaal dat speciaal voor de gelegenheid was leeggeruimd.
Natuurlijk noemden die studenten het niet mediteren,
maar we moesten wel op onze rug net zo lang naar die puntjes liggen kijken en
onze stembanden laten trillen – zeg maar gerust Oomen - tot die noesten de
kleur hadden gekregen die wij voor ze hadden bedacht.
Mijn klasgenoten deden erg
lacherig en gaven het al heel snel op. Maar bij mij kregen die noesten op den duur echt wel de door mij gewenste kleur. Op de basisschool verbeeldde ik mij al dat de bijna aangebrande melk in mijn mond veranderde in limonade om de smaak te kunnen verdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten