Jullie zullen begrijpen dat ik na die Rebabblingcursus geen zin had in weer een gespreksgroep. Vandaar dat m’n
huisarts me naar ‘n zogenaamde counselingtherapeut stuurde.
Ik die man dus vertellen dat ik overal m’n neus in
stak, maar niet kiezen kon. Hij humde veel. Heel erg veel. Hij zei alleen iets
als hij iets verduidelijkt wilde hebben. En ik ben al zo’n babbelkous.
Om kort te gaan, ik kon niet met ‘m overweg. Hij liet
me maar oeverloos door zwammen en zelf deed ie niks. Ja, hummen. En toch om
de haverklap vragen om een toelichting, wat behoorlijk op m’n zenuwen begon te werken. ‘m
Verder blijven opzoeken leek me dan ook de grootste onzin die ik mezelf kon
aandoen. Wist ik veel dat counseling inhoudt dat je aan zelfgenezing moet doen,
want dat heeft die theemuts van een counselingtherapeut me er niet bij verteld.
Groetjes,
Sophia Désedan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten