’t Is al weer ’n tijdje geleden dat ik jullie begon
te vertellen over m’n zoektocht naar m'n geluk. Wie er ’t fijne van wil weten,
moet onderaan dit stukkie maar even op de label Sophia Deçàdent klikken. Ben je zo weer bijgelezen.
M’n voorlaatste blog ging over m’n bezoek aan ’n counselingtherapeut.
Dat was dus op niks uitgelopen. Teleurgesteld kwam ik weer tegenover mijn
huisarts te zitten. En wat doet die man? Hij raadt me een
groepstherapie aan! Hoe haalde ie ‘t in z’n hoofd! Hij wist toch dat ik nauwelijks een half jaar eerder een behoorlijk slechte ervaring opgelopen had met het in
groepsverband vinden van mijn persoonlijke geluk? Ammehoela! Mij niet gezien.
De huisarts kalmeerde me. Dat wat hij voor mij op ’t
oog had, was mij echt op ‘t lijf geschreven. En hij wist het uit kritisch-wetenschappelijke
bron: de begeleider van deze therapiegroep was zeker geen charlatan.
’t Was een mooie, bonte kring. Van de begeleider
moest je van alles tegen ‘n willekeurig iemand aanblaffen tot je stem schor
geworden was. ’t Liefst wilde ie dat je met
die schorre stem gewoon doorging. Met aanblaffen. Dat was om je emoties naar
boven te laten komen. Had je je emoties bevrijd, zoals die begeleider ‘t
noemde, dan moest je proberen ze gekanaliseerd de baas te worden, door je voor
ik weet niet wat uit te laten schelden door ‘n ander groepslid. Psychodrama’s
waren het!
Dat ik ‘t tussen die naar geluk smachtende en op hun
snoet gevallen maatschappelijk werkers en die zich in tranen verdrinkende
zakenmannen en zakenvrouwen en die sadomasochistische ego-fanaten zo lang heb
uitgehouden, snap ik wel. Ik durfde ook hier geen beslissingen te nemen.
Om dat voor de anderen te verbergen, deed ik zo
lacherig en spotziek mogelijk mee. De groepsleider wist niks met me aan te vangen.
En na een ik walg van jou evaluatie, gaf ie me ‘n papiertje, waar ‘t adres van
‘n vriend van ‘m op stond. Daar moest ik ‘t maar ‘ns verder proberen.
Groetjes,
Sophia Désedan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten