Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat
daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.
De eerste keer
(maar niet heus)
Verafgoden
De eerste keer dat ik Nina Hagen te zien zou krijgen,
kwam ze ook niet opdagen, om minder acceptabele redenen dan een ziekte.
8 mei 1986. Hemelvaartsdag. Ze zou optreden op het
Lochem Pop Festival. Een belangrijke act: op het affiche stond zij in het rijtje artiesten meteen als tweede
geplaatst: na Big Country en vóór Manu Dibango, Franky Miller, Mental as
Anything en Billy Bragg.
Alles draaide om Nina, mijn verwachtingen waren hoog.
Ik was zelfs een beetje opgewonden. Zo opgewonden dat een van mijn beste
vrienden opmerkte: ‘Je verafgoodt haar.
Je ziet haar als een godin, een engel.’
Klopt. Ik vond haar er geweldig uit zien en we waren
even oud. Nou ja, zij was een half jaartje ouder dan ik.
Intermezzo
Die beste vriend, die toen nog als beste vriend
doorging, was vier jaar jonger. Van al mijn vrienden heb ik hem het langst
gekend, maar zoals al uit deze zin enigszins valt af te leiden: hij leeft niet meer. Is
niet zo fraai aan zijn einde gekomen. Hans heette hij. In 1986 was ook al van
alles met hem aan de hand, maar dat had ik toen niet door. Hij heeft Nina nog wel
te zien gekregen, jaren later. In een volgende Ninakwamnie laat ik hem nog uitgebreid
aan het woord.
Stofzuigen
Ondanks dat er al in 1986 van alles met Hans aan de
hand was, had hij zijn humor weten te behouden. Een paar uur voordat wij met
mijn andere kameraden naar Lochem zouden vertrekken, zei hij, volgend op zijn
opmerking dat ik Nina Hagen verafgoodde: ‘Denk je dat ze altijd een ster is,
dat ze er vierentwintig uur per dag zo opgedoft uitziet? Als je haar
onverwachts thuis zou opzoeken, zo midden op de dag, dan moet je niet gek opkijken
dat ze in ouwe trui en spijkerbroek en zonder pruik aan het stofzuigen is.’
Jonassen
Hij had ook plannen met mij, waar ik mij niet tegen
zou kunnen verzetten. Mijn ene been zat in die dagen in het loopgips. Ik ging
op krukken. Of ik daarmee mijn belagers van mij af zou kunnen slaan? Hij dreigde
mij met behulp van mijn andere kameraden naar het podium te jonassen. ‘Een fan
als jij,’ zei hij, ‘die verdient toch een handtekening op zijn gipspoot?’
Gevallen engel
Maar, zoals ik al in het begin opmerkte: Nina kwam nie. Het
was namelijk Hemelvaartsdag. Waarschijnlijk had ze gemeend dat ze als een engel
door de lucht zou kunnen komen. Met een helikopter uit Londen gehaald en
rechtstreeks naar het Lochemse gevlogen en zó op het podium gedropt: dat
verwachtte ze. Maar de organisatoren van het festival vond dat net iets te duur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten