maandag 23 juni 2014

Ninakwamnie – deel III

Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.

De eerste keer (maar niet heus)

Verafgoden
De eerste keer dat ik Nina Hagen te zien zou krijgen, kwam ze ook niet opdagen, om minder acceptabele redenen dan een ziekte.
8 mei 1986. Hemelvaartsdag. Ze zou optreden op het Lochem Pop Festival. Een belangrijke act: op het affiche stond zij in het rijtje artiesten meteen als tweede geplaatst: na Big Country en vóór Manu Dibango, Franky Miller, Mental as Anything en Billy Bragg. 
Alles draaide om Nina, mijn verwachtingen waren hoog. Ik was zelfs een beetje opgewonden. Zo opgewonden dat een van mijn beste vrienden opmerkte: ‘Je verafgoodt haar.  Je ziet haar als een godin, een engel.’
Klopt. Ik vond haar er geweldig uit zien en we waren even oud. Nou ja, zij was een half jaartje ouder dan ik.

Intermezzo
Die beste vriend, die toen nog als beste vriend doorging, was vier jaar jonger. Van al mijn vrienden heb ik hem het langst gekend, maar zoals al uit deze zin enigszins valt af te leiden: hij leeft niet meer. Is niet zo fraai aan zijn einde gekomen. Hans heette hij. In 1986 was ook al van alles met hem aan de hand, maar dat had ik toen niet door. Hij heeft Nina nog wel te zien gekregen, jaren later. In een volgende Ninakwamnie laat ik hem nog uitgebreid aan het woord.

Stofzuigen
Ondanks dat er al in 1986 van alles met Hans aan de hand was, had hij zijn humor weten te behouden. Een paar uur voordat wij met mijn andere kameraden naar Lochem zouden vertrekken, zei hij, volgend op zijn opmerking dat ik Nina Hagen verafgoodde: ‘Denk je dat ze altijd een ster is, dat ze er vierentwintig uur per dag zo opgedoft uitziet? Als je haar onverwachts thuis zou opzoeken, zo midden op de dag, dan moet je niet gek opkijken dat ze in ouwe trui en spijkerbroek en zonder pruik aan het stofzuigen is.’

Jonassen
Hij had ook plannen met mij, waar ik mij niet tegen zou kunnen verzetten. Mijn ene been zat in die dagen in het loopgips. Ik ging op krukken. Of ik daarmee mijn belagers van mij af zou kunnen slaan? Hij dreigde mij met behulp van mijn andere kameraden naar het podium te jonassen. ‘Een fan als jij,’ zei hij, ‘die verdient toch een handtekening op zijn gipspoot?’

Gevallen engel
Maar, zoals ik al in het begin opmerkte: Nina kwam nie. Het was namelijk Hemelvaartsdag. Waarschijnlijk had ze gemeend dat ze als een engel door de lucht zou kunnen komen. Met een helikopter uit Londen gehaald en rechtstreeks naar het Lochemse gevlogen en zó op het podium gedropt: dat verwachtte ze. Maar de organisatoren van het festival vond dat net iets te duur.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten