Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd
afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.
Ave Maria
Vertrouwen in hersentjes.
In de vorige ‘Ninakwamnie’ had ik het over een
papiertje waarop ik zo veel mogelijk nummers had genoteerd die ik me kon
herinneren van het Nina Hagen optreden in het Vredenburg van 1989. Ik meldde
dat ik dat papiertje – nu, na zovele jaren - niet heb kunnen terugvinden.
Dat is nog steeds zo. Dat komt omdat ik niet verder
heb gezocht. Tijd valt zoveel beter te besteden. Daarom is het soms verstandiger
om op een gegeven moment met zoeken te stoppen en alleen nog maar te vertrouwen
op het herinneringsvermogen van je hersentjes.
Oud en nieuw.
Van dat concert herinner ik mij ouder werk, zoals: TV Glotzer, Zarah en My Way. Aan My Way had ze een paar vrolijke zinnen over
Berlijn toegevoegd, omdat de Muur net gevallen was. Verder speelde ze nummers
van haar toen nieuwe album Nina Hagen. Daarop staat naast eigen, ook veel
werk van anderen. Move Over van Janis
Joplin. Dope Sucks van
Herman Brood. Michail, Michail (Corbatchev
Rap) van Nina Hagens pleegvader Wolf Bierman. En Ave Maria van Franz Schubert. Eigenlijk is alleen de melodie van Schubert,
de tekst is van Maile Misajon, Billy Montana en Kyle Jacobs.
Hoogtepunt.
Ave Maria bracht
zij in volle glorie, verkleed als een heilige madonna, met sluier en al. Ave Maria was voor mij het hoogtepunt
van het Vredenburg concert, net zoals dat nummer voor mij het hoogtepunt is van
dat album uit 1989. Om de muziek, om de zang, maar vooral om de tekst.
Dieptepunt.
Wanneer ik aan Nina Hagens interpretatie van Ave Maria denk, dan moet ik ook wel eens
aan mijn moeder terugdenken.
Die ene keer, begin jaren negentig, zo’n vier voor
haar dood. Ze belde op. Ze snikte. Ze dacht te hebben gezondigd, ergens ver
voordat ze mijn vader had leren kennen, misschien zelfs nog in een tijd van ver
voor de oorlog.
Had ze het destijds maar op een papier van zich afgeschreven
en dat papier zoek laten raken. Soms kun je bepaalde herinneringen op een
gegeven moment maar beter zo snel mogelijk prijsgeven aan de totale vergetelheid.
Ze dacht dat God haar die zonde van meer dan veertig
jaar terug nooit vergeven zou en dat haar straks de hel wachtte.
Moeders verdriet.
Ik begreep het niet en begon vragen te stellen. De antwoorden
die ze gaf, ik begon er steeds minder van te begrijpen. Wat haar overkomen was,
dat kon je toch onmogelijk een zonde noemen? Zelfs als je God erbij weg dacht?
Waarom moest zij hier zo onder lijden, na zovele jaren nog?
Ik probeerde haar op andere gedachten te brengen. Ze
vertelde nog meer. Ik deed mijn best haar ervan te overtuigen dat… Zonder aan
te kondigen dat ze niet meer verder wilde of kon praten, verbrak ze de
verbinding.
Toen heb Ave Maria opgezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten