dinsdag 15 juli 2014

Ninakwamnie – deel VI

Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.

Ave Maria

Vertrouwen in hersentjes.
In de vorige ‘Ninakwamnie’ had ik het over een papiertje waarop ik zo veel mogelijk nummers had genoteerd die ik me kon herinneren van het Nina Hagen optreden in het Vredenburg van 1989. Ik meldde dat ik dat papiertje – nu, na zovele jaren - niet heb kunnen terugvinden.
Dat is nog steeds zo. Dat komt omdat ik niet verder heb gezocht. Tijd valt zoveel beter te besteden. Daarom is het soms verstandiger om op een gegeven moment met zoeken te stoppen en alleen nog maar te vertrouwen op het herinneringsvermogen van je hersentjes.

Oud en nieuw.
Van dat concert herinner ik mij ouder werk, zoals: TV Glotzer, Zarah en My Way. Aan My Way had ze een paar vrolijke zinnen over Berlijn toegevoegd, omdat de Muur net gevallen was. Verder speelde ze nummers van haar toen nieuwe album Nina Hagen. Daarop staat naast eigen, ook veel werk van anderen. Move Over van Janis Joplin. Dope Sucks van Herman Brood. Michail, Michail (Corbatchev Rap) van Nina Hagens pleegvader Wolf Bierman. En Ave Maria van Franz Schubert. Eigenlijk is alleen de melodie van Schubert, de tekst is van Maile Misajon, Billy Montana en Kyle Jacobs.

Hoogtepunt.
Ave Maria bracht zij in volle glorie, verkleed als een heilige madonna, met sluier en al. Ave Maria was voor mij het hoogtepunt van het Vredenburg concert, net zoals dat nummer voor mij het hoogtepunt is van dat album uit 1989. Om de muziek, om de zang, maar vooral om de tekst.

Dieptepunt.
Wanneer ik aan Nina Hagens interpretatie van Ave Maria denk, dan moet ik ook wel eens aan mijn moeder terugdenken.
Die ene keer, begin jaren negentig, zo’n vier voor haar dood. Ze belde op. Ze snikte. Ze dacht te hebben gezondigd, ergens ver voordat ze mijn vader had leren kennen, misschien zelfs nog in een tijd van ver voor de oorlog.
Had ze het destijds maar op een papier van zich afgeschreven en dat papier zoek laten raken. Soms kun je bepaalde herinneringen op een gegeven moment maar beter zo snel mogelijk prijsgeven aan de totale vergetelheid.
Ze dacht dat God haar die zonde van meer dan veertig jaar terug nooit vergeven zou en dat haar straks de hel wachtte.

Moeders verdriet.
Ik begreep het niet en begon vragen te stellen. De antwoorden die ze gaf, ik begon er steeds minder van te begrijpen. Wat haar overkomen was, dat kon je toch onmogelijk een zonde noemen? Zelfs als je God erbij weg dacht? Waarom moest zij hier zo onder lijden, na zovele jaren nog?
Ik probeerde haar op andere gedachten te brengen. Ze vertelde nog meer. Ik deed mijn best haar ervan te overtuigen dat… Zonder aan te kondigen dat ze niet meer verder wilde of kon praten, verbrak ze de verbinding.

Toen heb Ave Maria opgezet.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten