V&D uitverkoop

Aandacht

Het was aangenaam warm in de trein. De open ruimte tussen de rugleuning en de hoofdsteun van de bank tegenover mij bood zicht op de hals en de blote bovenarmen van een vrouw, waar moeder natuur waarschijnlijk zeer veel extra aandacht aan had besteed. Maar alles wat zich tussen haar bovenarmen bevond, was wel netjes verhuld door een gele blouse. Ik zoomde er op in en ontdekte dat het prijskaartje er nog aan zat. Een V&D prijskaartje, waarop over de oorspronkelijke prijs heen gele, oranje en felrode cirkeltjes waren geplakt. Goedkoop, goedkoper, goedkoopst! 9,97.

Beeld en geluid

Voor die blouse schoot telkens een hand de hoogte in, verdween meteen achter de hoofdsteun van de bank. Even snel dook die hand ook weer naar beneden. En dan kwam er achter die bank een geluid vandaan – een geluid dat je ook in bepaalde bioscopen altijd om je heen hoort, waardoor je na afloop bijna nooit meer de film aan je vrienden en familie goed kunt navertellen.

Lokalisering

Dit geluid kwam van ongeveer ter hoogte van haar buik. Een fractie van een seconde daaraan vooraf was het gebit van die vrouw - dat zich zo’n vijftig centimeter achter de hoofdsteun moest bevinden - opnieuw een hoop vers gekraak gaan produceren.

Stilte

Opeens verhevigde het geluid ter hoogte van haar buik zich. Even abrupt hield het op. De vrouw trok een blingbling tas naar zich toe. Ze haalde er een servetje uit en maakte daarmee haar handen schoon, terwijl haar gebit de laatste resten chips weg kraakte. Het dichtgevouwen, half leeg gegeten zakje borg ze in haar tas.

Toen was het stil.

Boekhouding

Na een minuutje of twee begon ze in die tas te graven, alsof haar plotseling iets te binnen was geschoten. Ze trok een bos sleutels tevoorschijn, die vrijwel meteen plaats moest maken voor een of ander deodorant. Die op zijn beurt verruild werd voor een toilettas, en die weer voor een flacon zonnebrandolie, een stapel badhanddoeken, korte safaribroekjes, en rokjes, en shirtjes - je zou er bijna boekhouder van worden. Aan alle artikelen zat een met gele, oranje en felrode cirkeltjes beplakt V&D prijskaartje.

Zoekpatroon

Ze trok een tweede tas naar zich toe en nadat ze die had geleegd en weer gevuld, twee plastic zakken. Beide zakken waren voorzien van het welbekende V&D logo. Bij de twee plastic zak begon de vrouw te mompelen. Maar haar zoekpatroon werd al die tijd nergens driftig of agressief, alles deed ze net zo efficiënt als waarmee ze de chips naar binnen had gewerkt.

Waar het om ging

Uit die tweede plastic V&D zak haalde ze een zachtroze donzige stof tevoorschijn, een doek die ze los tussen haar handen liet hangen, een beetje heen en weer schudde. Toen ze die stof netjes opvouwde en weer terug legde, zag ik dat het om een badjas ging. Ze had er 7,99 voor moeten betalen.

Op zoek, naar wat?

Ze mompelde niet meer. Met een paar sokken trok ze een setje bikini’s mee, waar ze accuraat de V&D prijskaartjes van af rukte. Ze boog voorover, trok nog meer V&D bikini setjes voor de dag. Ik zag haar tot aan haar rode lippen en die stonden gewoon neutraal. Dat ze nog niet in paniek is, dacht ik. Ze is vast haar portemonnee kwijt. Of misschien de gele blouse die ze al heeft aangetrokken? Nee, haar treinkaartje.

Fantasiebeeld (zonder geluid)

Ik zag het al helemaal voor me. Een middagje inkopen doen in de grootste V&D van de provincie. In de provinciehoofdstad. Speciaal voor haar vakantie aan de Costa del Sol die ze als last minute heeft geboekt, omdat het hier in Nederland nog steeds veel te koud is voor de tijd van het jaar.

In die V&D dus van alles en nog wat bijeen gegraaid. In die drukte geen werkelijke keuze kunnen maken, dus ook dit en dat er nog maar bij. Portemonnee tevoorschijn halen. En oeps! Daar gaat je treinkaartje. Blijft in V&D liggen, wordt door duizenden voeten bezoedeld en besmeurd zonder dat iemand het merkt.

Kan ze straks mooi een kaartjes vervangend formulier van de conducteur kopen met een flinke boete er nog overheen. Had ze net zo goed die bikiniwaar met toebehoren kunnen aanschaffen in de kiosk van haar dorp.

Gevonden!

Ze bleek gevonden te hebben waar ze naar had gezocht. Tenminste, daar ben ik maar van uitgegaan. In de ruimte tussen de rugleuning en de hoofdsteun van de bank tegenover mij dook haar ene arm weer regelmatig op en neer. En opnieuw die twee aandachttrekkende geluiden van verpakking en inhoud, maar dan toch net weer even een tikkeltje anders dan in het begin.

Toen ik was opgestaan om de trein te verlaten, zag ik dat ze met een zorgeloze blik in haar werkelijk prachtig mooie ogen bezig was met het verorberen van een zakje pistachenoten.