Omzetting voltooid
Een nieuwe fase in de revisie van mijn roman ‘De
IJskoning’ is aangebroken. De omzetting van een vertellend ik naar een
(grotendeels) belevend ik is voltooid.
Champagne.
Omvang I
Zoals ik al eerder op deze site vermeld heb, was ik
na een onderbreking van vier en een halve maand met deze omzetting verder
gegaan. Om precies te zijn op 25 maart. Op die datum zat ik op pagina 283.
Het mag duidelijk zijn dat een omzetting van een
vertellend ik naar een belevend ik meestal (niet altijd) meer woorden oplevert.
Dit is afhankelijk van de
mededeelzaamheid van het vertellend ik.
Vertellend
- belevend
Vertellend ik: ‘Ik tennis slecht.’
Belevend ik: ‘Veel te vaak moet ik achter de bal aan
om hem van de grond te rapen. En dan is die Jessica Overmaat al weer bezig om
haar voeten goed in balans op de grasmat te zetten. Met geconcentreerde
aandacht, het voorhoofd vol rimpels, buigt ze zich naar mij voorover. Zal het
me deze keer dan wel lukken? Ik hef het racket in de lucht, strek mijn arm en
mep de bal van mij af. Weer mis!’
Omvang II
Op die bewuste vijfentwintigste maart besloeg mijn roman 415
bladzijden. Nu heeft hij er dankzij deze omzetting 429.
Vraag me niet hoe ik aan zoveel bladzijden gekomen
ben, dat is een heel lang verhaal. Wel kan ik u vertellen dat dit niet mijn
eerste roman is. Des te meer je schrijft, des te dieper je durft te gaan. Des
te meer je schrijft, des te beter je de woorden op een goudschaaltje weet te
leggen.
Maar toch. Vier-honderd-en-negen-en-twintig bladzijden.
Tja. Mijn hoofdpersonage Patrick Vernooi heeft nu eenmaal veel te vertellen, ik
kan er ook niets aan doen. Hij verveelt mij niet. Maar als de roman eenmaal af
is, dan ben ik wel klaar met hem.
Niet alleen maar omgezet.
Tijdens deze omzetting heb ik ook weer flink zitten
sleutelen aan de structuur. Soms kun je bepaalde informatie beter later in het
verhaal prijs geven, soms ook eerder. Soms is het zelfs raadzaam om bepaalde
informatie te schrappen, want het moet natuurlijk wel spannend blijven.
De drie flashback hoofdstukken met de vroegste
jeugdherinneringen van Patrick Vernooi had ik oktober vorig jaar al omgezet.
Die hebben nu ook hun juiste plek binnen de roman gekregen. Van één van die
flashback hoofdstukken heb ik er twee gemaakt en die liggen nu mijlenver uit
elkaar.
En het slot heb ik flink bewerkt. Dat sluit nu beter
aan op het begin van de roman. De cirkel is rond, de grootste spanningsboog is
voltooid.
En nu?
Nu ga ik aan de slag met de kleinere spanningsbogen.
Nog losliggende draadjes moeten aan elkaar geknoopt. Lukt dit niet: schrappen
die handel.
Ja, knopen maken of fragmenten schrappen: dat is de
nieuwe fase in de revisie van mijn roman.
Maar eerst: proost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten