Meisjes beschrijven.

Houten kop

Soms wil een blog maar niet lukken. Zo ook de laatste dagen weer. Hoe komt het toch dat mijn hoofd wel van hout lijkt? Als het me met een blog niet lukt, grijp ik vaak terug naar vorige mislukte pogingen. Die blijken dan opeens wel heel erg toegankelijk te zijn voor mijn hoofd. Die blogs kneed ik dan precies zo als ik ze hebben wil. Zoals deze hier, van 31 maart jl. In een half uurtje had ik hem af.

Penseelstreek

Ik weet precies waar ik gebleven ben: mijn hoofdpersonage heeft een  toevallige ontmoeting met Marieke Ligtenberg. Vorige week heb ik wat aantekeningen gemaakt over wat voor kleren zij draagt, omdat ik de zin waar ik vorige jaar oktober mee gestopt was te vaag vond:

‘Marieke was bijna net zo luchtig gekleed als de meisjes en vrouwen die ik op straat had bekeken, en daarom concentreerde ik mij enkel op mijn schoenen die over de tegels gingen.’

Schilderij

Natuurlijk is dit een heel persoonlijke opvatting, want met de aangehaalde zin is denk ik niets mis. Maar voorlopig wil ik het allemaal zo direct beleefd en zo beeldend mogelijk op het beeldscherm krijgen. 

Dus:

Ik probeerde me enkel op mijn schoenen die over de tegels gingen te concentreren. Het hielp niet echt. Ze droeg pumps die haar teenwortels lieten zien. Blote benen had ze. Een kort, mouwloos jurkje. Haar colbert had ze over haar linkerschouder geslagen. Om haar hals hing een kettinkje. Wat bungelde daaraan? Een zilveren kikkertje? Vanaf haar schouder aan mijn kant daalde een spaghetti dun koordje neer en dat eindigde in twee haakjes van een zilverkleurige tas die ter hoogte van haar heup mee bungelde op het ritme van haar voetstappen. Pumps met een strikje droeg ze. Die blote benen. Ik haalde me half verrotte lijken voor de geest en zei: ‘Je was toevallig in de stad?’

Wat is nu beter?

Zo’n hele schildering, daar kun je ook bezwaren tegen aantekenen. Want zie je in het echte leven alles wel zo duidelijk? Je bent met je hoofd niet alleen met observeren bezig, maar ook met luisteren naar de ander en het vormen van je reactie daarop. En uiteraard met je gevoelens. Wat krijg je dan nog mee wat er om je heen gebeurt?