Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd
afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.
Een
allegaartje als epiloog
Inleiding
De vakanties zijn voorbij. Het wordt tijd om te
stoppen met deze Ninakwamnie reeks. Het wordt tijd om terug te keren naar waar
het op deze site werkelijk om gaat: verslag doen van mijn vorderingen op het
gebied van het schrijven van verhalen, novellen en romans.
Definitief Afgelast
Het is ook tijd om met deze Ninakwamnie reeks te
stoppen, omdat ik vorige week een paar uur lang behoorlijk ontstemd ben
geweest. Afgelopen dinsdag ontving ik het bericht dat er geen vervangende datum
is gevonden voor het op 23 mei afgelaste Nina Hagen concert in Hengeloos’ poppodium
Metropool.
Gewetensnood
Verder is het tijd om te stoppen omdat ik in
gewetensnood ben geraakt.
In 'Ninakwamnie - deel III' had ik beloofd, mijn jeugdvriend Hans op een later tijdstip nog
eens uitvoerig aan het woord te laten. Volgend op mijn Nina Hagen
concertverslag van twee weken geleden, zou nu deze belofte ingelost moeten
worden. Maar wat blijkt? Ik krijg geen woord op papier dat ik hier op deze plek
voor publicatie geschikt acht.
Privacy
Tot nu had ik er weinig moeite mee om iemand uit mijn
omgeving fictief op te voeren in een verhaal, novelle of roman. In een verhaal,
novelle en roman kun je zo’n persoon en de gebeurtenissen daaromheen volledig
naar je hand lichten, en wel zó dat niemand de persoon in kwestie zou kunnen
herkennen. Zelfs de persoon in kwestie zelf zou zich niet meer herkennen. Conclusie:
privacy gewaarborgd.
Wat als?
Maar hoe pas je dit toe in een blog, als je je voorgenomen
hebt daarin zo veel mogelijk de waarheid te schrijven? En wat als datgene wat
je wilt schrijven, behoorlijk diep gaat? En wat als de persoon over wie je wilt
schrijven niet meer in leven is en zich dus niet kan verweren? En wat als
blijkt dat datgene wat je voor ogen hebt om te schrijven, allerlei
herinneringen bij je oproept, herinneringen die je nog steeds persoonlijk aangrijpen?
Een roman waard
In mijn vorige blog schreef ik dat mijn vriendschap
met Hans een roman waard is en dat die roman er misschien ooit nog eens zal
komen.
Eerlijk gezegd: voor 3/4e is die roman er al. In zijn
eerste versie. Ik heb die in drie etappes geschreven tijdens de National Novel Writing Month van 2009,
2010 en 2011.
Het heeft mij heel wat opgeleverd: een meer
afstandelijke kijk op de gebeurtenissen en een beter zicht op de drijfveren, de
kwaliteiten en tekortkomingen van alle betrokkenen, inclusief die van mijzelf.
Onvoltooid
Maar het is niet zo maar dat ik het schrijven van het
vierde deel heb uitgesteld tot de dag van vandaag. Dat vierde deel gaat over de
laatste jaren van Hans. Daarin krijgt ook het Nina Hagenconcert van 2001,
waarover ik in mijn vorige blog schreef, een plek.
‘Ave Hans’
Hier op deze plek was ik van plan geweest, verslag te
doen van de uren na dat Nina Hagenconcert. In een volgende blog zou ik dan een
‘Ave Hans’ willen schrijven, een soort hommage.
Maar voor beide blogs kreeg en krijg ik dus om
bovengenoemde redenen geen woord op papier dat ik hier geschikt acht.
Een klein requiem
Een ‘Ave Hans’ had hier op deze plek wel goed gepast.
De Ninakwamnie reeks is vrij associatief ontstaan. Naast mijn passie voor een
rock diva, werd het als vanzelf een klein requiem voor een paar mensen uit
mijn omgeving die niet meer in leven zijn: mijn moeder, Hans en ook een andere
vriend: Frans, met wie ik mijn laatste
concert van Nina Hagen heb bijgewoond.
Het vijfde Nina Hagenconcert
Tijdstip: 1 oktober 2009. Plaats: Enschede. Locatie:
Atak. Over dit concert kan ik kort zijn. Terwijl Nina Hagen zich van te voren
verontschuldigde dat ze verkouden was en er waarschijnlijk weinig van zou
bakken, bleek zij in topvorm. Ook Frans, die haar slechts van haar eerste twee
elpees kende en die van het concert in Atak niet zo veel had verwacht, eigenlijk
alleen maar voor de gezelligheid was meegegaan, vond het een goed optreden. ‘Maar,’
voegde hij er aan toe, ‘ze is wel oud geworden.’
Epiloog op de epiloog
En daar gaan we weer. Ik zou zó een blog kunnen
schrijven over Nina Hagen en ouder worden. Ik doe het niet. Ik stop met deze
Ninakwamnie reeks. Anders blijf ik maar doorgaan met associëren en
herinneringen ophalen. Nee: het wordt tijd om weer te schrijven over het
schrijven. Wat zeg ik? Ik ben al begonnen.
En misschien? Misschien moet ik in november weer
mee gaan doen met de National Novel Writing Month. Het vierde deel van die roman schrijven. Al was het alleen maar om vijfentwintig
jaar vriendschap eens goed af te kunnen sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten