Het hoogst bereikbare
Als je in het schrijven het voor jou hoogst haalbare
wilt bereiken, dan is het verstandig om een verhaal, novelle of roman na
voltooiing een tijdje te laten rusten. Sommigen beweren dat je zo lang moet
wachten tot je niet meer precies weet wat je geschreven hebt, hoe je het hebt
verwoord. Pas dan kun je met een frisse blik de tekst nog eens goed onder
handen nemen en hem vervolmaken tot het voor jou hoogst haalbare.
Dit is geen eenmalig proces. Het geschrevene een
tijdje laten rusten geldt na voltooiing van de eerste, tweede, derde, tot
en met de door jou geachte laatste versie.
Verschillende versies
Al een tijdje had ik in mijn computer een aantal
verspreid liggende verhalen laten rusten. Die waren in de afgelopen twee jaar
geschreven. Er zat ook eentje tussen die van veel oudere datum is en die begin
april zijn ‘uiteindelijke’ vorm gekregen heeft. Verder waren er twee verhalen die
tussen 30 januari en 11 maart zijn voortgekomen uit fragmenten
die ik als overbodig materiaal uit mijn roman ‘De IJskoning’ had gelicht.
Behalve die laatste twee verhalen, bestonden er van elk
verhaal twee of drie of zelfs vier versies. Versies die door proeflezers in de
afgelopen twee jaar waren voorzien van opmerkingen, die ik gedeeltelijk nog
niet had verwerkt omdat ik er toen geen raad mee wist. Versies ook met en
zonder die ene alinea waar ik op dat moment geen besluit over durfde te nemen.
Knopen doorhakken
Uit die verschillende versies van de verspreid
liggende verhalen heb ik tussen 14 maart en 2 augustus de in mijn kunnen meest
acceptabele definitieve versie samengesteld. Ook heb ik voor een laatste keer dezelfde woorden die te dicht op elkaar stonden vervangen door synoniemen.
Waar dit niet mogelijk was heb ik de zin veranderd.
Opname in een bundel
Die verspreid liggende verhalen hebben allen één
grondthema: de liefde. Degene die mij al een tijdje volgt, weet dat die
verspreid liggende verhalen uitermate geschikt zijn om opgenomen te worden in mijn
verhalenbundel in wording: 'Gezichten in het Struikgewas.' Die bundel gaat over
de liefde in de ruimste zin van het woord. Liefde voor je geliefde, de
erotische liefde, de platonische liefde, de ouderliefde, vader- en
moederliefde, naastenliefde, eigenliefde, dierenliefde, liefde voor je werk, liefde
voor dingen, liefde voor de kunst, noem maar op.
Maar eerst…
Voordat ik de definitieve versies van de verspreid
liggende verhalen in deze bundel opnam, heb ik de al in deze bundel aanwezige
verhalen onder de loep genomen. Ook zij hebben hun in mijn kunnen meest
acceptabele definitieve vorm gekregen. Het oudste verhaal daarvan stamt uit
2000 en is, net als al de daarop volgende verhalen in de loop der jaren nog meerdere
keren verbeterd en/of herzien. Nu dus voor de laatste keer.
Een trots hart en een jammerlijke
constatering
Maandag 4 augustus 2014 was voor mij een merkwaardige
dag. Nadat ik de verspreid liggende verhalen had ingevoegd aan de hand van een
van te voren gemaakte inhoudsopgave van bestaande en nog te schrijven verhalen,
zag ik onder in het beeldscherm dat ‘Gezichten in het Struikgewas’ was aangegroeid
van 130 naar 243 bladzijden. Met een trots hart scrolde ik door de lappen tekst
heen. Ik genoot ervan en ik was er helemaal klaar voor om op korte termijn te
beginnen aan de rest van de verhalen bestemd voor ‘Gezichten in het
Struikgewas.’
Vandaag nog niet. Vandaag mocht ik met mijn trotse hart in volle teugen van de al voltooide 243 bladzijden genieten.
Ik begon te lezen. Langzaamaan, na zo’n stuk of vier
verhalen… En toen ik de uren daarop verder ging zoeken en vond, steeds maar
weer vond en hervond - toen kwam ik tot een jammerlijke constatering.
Te veel
Een jeremiade! Teveel ongewenste verbanden! In mijn
zo prachtige verhalenbundel reageren totaal verschillende personages in hun
eigen, op zichzelf staande verhaal vaak op precies dezelfde manier! Zoals bij
teleurstelling de rug tegen de stoelleuning laten rusten. Nog steeds wordt er
in diverse verhalen te vaak een personage aangekeken, draaien te veel
personages zich om of wenden hun hoofd af. Er gebeuren veel te vaak dingen op schouderhoogte. Er wordt te
veel met een ‘Och’ verontschuldigd of te vaak begint een monoloog met:
‘Kijk.’ Twee totaal verschillende vrouwen hebben in hun eigen verhaal kuiltjes
in de wangen. Twee personages – een man en een vrouw, zeventig bladzijden van
elkaar verwijderd - vouwen aan tafel gezeten de handen onder de kin. Drie mannen in
drie verschillende verhalen zien een aura om de vrouw op wie zij verliefd zijn geraakt.
Twee personages flikken het zelfs om dezelfde opmerking te maken: als je iemand
voor het eerst ontmoet, moet het meteen klikken. Er zijn er ook die niet
helemaal zeker zijn van wat zij beweren en hun bewering afsluiten met een
‘toch?’ En twee reageren op een ontkenning met: ‘O, jawel!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten