Behouden droomfragment
De vorige keer vertelde ik waarom
een bepaald fragment uit ‘Eksteroogs diagnose’ is geschrapt. Hij leek te veel
op eentje uit ‘De IJskoning.’
De vorige keer liet ik jullie het uit
‘Eksteroogs diagnose’ geschrapte fragment lezen. Deze keer is het de beurt aan
het behouden fragment uit ‘De IJskoning.’
Ik lig
opgebaard in mijn netste pak. Nooit geweten dat ik er een had. De
Latijns-Amerikaanse met de glanzende borsten is in het zwart gekleed.
Ze licht haar rouwsluier op en samen met Lilian Gish buigt ze zich over mij
heen. Rudolph Valentino en Siegfried voegen zich bij hen. Gevieren bedekken zij
mijn borst met heldenmedailles. In een koets lig ik opgebaard, een koets die Rudolph
Valentino en Siegfried in het water duwen. Hebben ze dan niet door dat ik nog
leef? Ik lig alleen maar in coma, ik hoor en zie alles. Jullie willen toch niet
dat ik verdrink? Geef me op zijn minst een rietje mee, zodat ik kan blijven
ademhalen!
Langzaamaan
voel ik mijn rug nat worden, langzaam klotst het water onder mij heen en weer, langzaam
komt het water tot aan mijn schouders. Aan de oever staan de kinderen van de
Overmaats te schateren van plezier. Ik zink onder de waterspiegel. Om mij heen
zwemmen zeehonden en dolfijnen.
(De
IJskoning, fragment uit Hoofdstuk 73. Een leeg, zwart-wit geblokt plein)
N.B.: ‘Eksteroogs
diagnose’ heet tegenwoordig ‘De geschonken tijd’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten