Stardust

Bang?

Georgina Verbaan en ik zitten direct achter de cockpit en kunnen door het menshoge raam voor ons zo over de schouder van de piloot meekijken. We gaan de lucht in, het toestel kleppert en trilt. Georgina houdt mijn hand vast en vraagt: ‘Ben je bang?’

‘Weet ik niet,’ zeg ik. ‘Ik heb nog nooit gevlogen.’

Vertrouwen

Boven de wolken schuift ze twee plaatjes uit de wand opzij. Klokjes en schijfjes met knoppen komen tevoorschijn. Ze begint er aan te draaien.

‘Niets veranderen, hoor,’ zeg ik.

In de cockpit zit de piloot glimlachend zijn hoofd te schudden. Het blijkt Rutte te zijn.

Als hij zich weer naar het raam heeft gebogen, zeg ik: ‘Die piloot, die vertrouw ik niet.’

‘Zal ik het dan maar overnemen?’ vraagt ze.

Veilig?

Georgina wacht mijn antwoord niet af en kruipt naar voren. Ik kan mijn ogen niet geloven, ze duwt Rutte het vliegtuig uit! Boven de wolken klapt hij zijn parachute open. Hij roept naar ons omhoog: ‘Nu komen jullie nooit meer veilig aan de grond!’

Vrij!

Georgina lacht hem schaterend uit en trekt de stuurknuppel naar zich toe. Haar pret kan niet meer op. We stijgen, gaan de ruimte in, nemen passagiers mee van Venus en Mars en ook van planeten uit andere sterrenstelsels. Passagiers, duizend maal intelligenter dan ik. Ze vragen: 'Ben je nog steeds bang?'

Grijns

Het wordt tijd om naar de aarde terug te keren, de brandstof is bijna op.

We vliegen boven een stad met alleen maar flats. Georgina zegt met een grijns over haar gezicht dat ze op zoek is naar een landingsbaan, maar hem niet kan vinden. De flats worden steeds groter. Ik kan de ramen zien, met daarin mensen die aan het avondmaal zitten en plots angstig wegduiken. Op een van de daken is een groot bord bevestigd. Stardust staat er op.

Onder ons, tussen twee flats, bungelend aan zijn nog steeds dalende parachute, zingt Rutte: ‘Ik heb het altijd geweten.’