Sokken en schoenveters

Mijn lesje wel geleerd.

Mijn coauteur en stok achter de deur Sophia Deçàdent beklaagde zich er over dat haar vriend zijn sokken en kapotte schoenveters overal laat slingeren en dat daar wel meer mannen last van hebben.

Ze keek mij uitdagend aan. Ik wist niet wat ik daarmee moest, ik voelde mij niet aangesproken.

Sinds een jaar of tien gooi ik kapotte schoenveters altijd onmiddellijk in de afvalbak. En sokken prop ik voor het slapen gaan altijd in mijn schoenen. Of anders gooi ik ze meteen in de wasmand. Een schoon paar sokken haal ik pas de volgende ochtend uit de klerenkast. Ik heb mijn lesje namelijk wel geleerd.

Nieuwe veters zijn altijd op.

Een paar dagen voordat ik tot dat besluit gekomen was (hoe ik voortaan zou omgaan met sokken en schoenveters), had ik vanaf mijn werk een afspraak gemaakt met mijn huisarts. Voordat ik hem zou bezoeken, wilde ik vanuit de trein eerst nog even vlug naar huis voor een douche.

Als eerste handeling van mijn ontkledingsproces, boog ik mij op mijn bedrand voorover om mijn schoenveters los te knopen.

Waarschijnlijk trok ik telkens aan het verkeerde uiteinde, want de knoop kwam strakker en strakker te zitten. Na vijf minuten zuchten en pulken aan beide veters, besloot ik de schaar er in te zetten. Maar eerst moest ik nieuwe veters. Die waren natuurlijk nergens te vinden. Nieuwe veters zijn altijd op wanneer je ze nodig hebt.

Probleem opgelost?

De tijd voor een fatsoenlijke douche was intussen verstreken. Met een onontwarbare veterknoop aan beide schoenen ben ik naar mijn huisarts gegaan, en meteen daarna heb ik een hele trits nieuwe veters gekocht.

Thuis zette ik de schaar in de onontwarbare veters. Knip! Doormidden. Zodra ik ze had los geregen, wierp ik ze mijn slaapkamer in. Nieuwe veters in de schoenen, probleem opgelost.

Had je gedacht…

In de vroege ochtend: twee enthousiaste katten

De volgende ochtend sta ik bepakt en bezakt klaar om naar mijn werk te gaan. In de draai die ik naar mijn voordeur maak, zie ik vanuit een ooghoek dat mijn twee katten achter mijn hielen aan springen.

Er ligt een schoenveter op de vloer. Op elke beweging van mijn rechterschoen reageert de veter. Mijn katten raken nog meer enthousiast.

De schoenveter verdwijnt niet onder mijn schoenzool, maar onder mijn broekspijpuiteinde. Hoe kan dat nou?

Natuurlijk: het is een van de los geknipte schoenveters van gisteravond. En hij zit in mijn schoen, zelfs in mijn sok.

Alleen nog een schaar

Ik trek aan de veter en voel dat hij ook om mijn dikke teen heen zit. Muurvast. Dankzij die knoop die ik er gisteren zelf in getrokken heb.

Over een kwartier gaat mijn trein. Er is geen tijd meer om schoen en sok uit te doen om schoenveter te kunnen verwijderen. Hier helpt alleen nog de schaar.

Maar ook scharen zijn altijd zoek op momenten dat je ze het hardst nodig hebt. Dus dat wordt te laat komen op je werk.

Conclusie

Vanaf die dag laat ik nooit meer mijn sokken rondslingeren. Vanaf die dag gooi ik nooit meer los geknipte schoenveters mijn slaapkamer in. Want schoenveters en sokken, ze zoeken elkaar op.*

Maar waar al die scharen in de loop der jaren gebleven mogen zijn?

* Dat schoenveters en sokken elkaar zouden opzoeken, dat is natuurlijk pure hekserij. Logischer lijkt me dat mijn katten met rondslingerende sokken zijn gaan spelen en dat ze in hun spel ook een veter met een onontwarbare knoop hebben meegenomen. Ja, mijn katten hebben er voor gezorgd dat die veter in een van mijn sokken is geraakt. Maar ikzelf ben verantwoordelijk voor het aantrekken van die sok.