Moet je hem
daar zien zitten. In zijn ochtendjas. Wanneer hij niet als voetbaljeugdtrainer,
scheidsrechter, secretaris van het Arnhems Bach koor of als voorzitter van een
of andere vage vereniging buitenshuis moet zijn, wanneer hij niet de drang
voelt om kilometers te gaan hardlopen of fietsen en het niet heeft weten vol
te houden om eens lekker uit te slapen, dan zit hij op zaterdagochtend in zijn
luie stoel. Met de kin op zijn samengevouwen handen. Treurend en piekerend. Overziet
vast de puinhopen van de romantiek, de jaren van zijn jeugd. Er is bar weinig
meer overgebleven van zijn idealen.
Ja, pa, je gezin en vooral dat werk van je
zijn nu je enige verantwoordelijkheden. Met je vriend en compagnon Quido Overmaat geef je leiding aan een bedrijf met vijfenzeventig man in dienst. Tot
in de avond zit je daar vaak nog op je directeurskamertje plannen te smeden om de
boel nog beter te laten draaien dan het al doet. Ma is het er een hele tijd niet
mee eens geweest, dat je zo vaak voor het avondeten te laat komt. Misschien zit
je daar op dit moment over na te denken, over wat je toen allemaal ter
verdediging tegen haar hebt gezegd: ‘Je wilt toch brood op de plank? Hou dan
eens op met zeuren.’
En het geld blijft binnenstromen.
Maar als je het mij vraagt, dat bedrijf - Overmaat
Bedden en Matrassen BV - dat hij nu al sinds jaar en dag met zijn beste vriend runt - in het diepst van zijn hart wil hij heel wat
anders. In het diepst van zijn hart is hij een vrijbuiter. Ooit - voor hij ma leerde
kennen – heeft hij waterputten willen graven in ontwikkelingslanden, of
eigenlijk nog het liefst dictaturen omver willen werpen, deze Rutger Vernooi
die mijn vader wordt genoemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten