Geen
punt (J) : Eindes die veranderen in een begin.
Keren we nog even terug naar het begin van mijn verhaal 'De lachende klarinet.' Die zin, die daarin – enigszins aangepast - zo’n belangrijke rol speelt:
‘Ze kwakte blikjes tonijn op het aanrecht en draaide zich met heel haar
lichaam naar mij toe.’
Waarom kwam hij in dit verhaal terecht, waarom is hij niet in mijn roman
‘De IJskoning’ opgenomen gebleven?
Minpunt
(-.): Eindes in de verlenging
Er is een periode geweest waarin ik dacht dat ‘De IJskoning’ na de grote
confrontatie van het hoofdpersonage met zijn ouders nog een paar bladzijden
door moest gaan. In die bladzijden zou zeven jaar verderop gekeken
worden, hoe het dan met het hoofdpersonage gaat. Het gaat daarin niet zo goed
met het hoofdpersonage. Eigenlijk vervalt hij terug in zijn oude gedrag.
Cirkelpunt
(O): Eindes die zicht vastbijten in het begin
Dit is een kardinale fout in een roman. In een roman hoort op zijn minst
het hoofdpersonage een zekere ontwikkeling door te maken. Het personage moet
ergens anders staan dan aan het begin van de roman.
Trefpunt
(*): Conflictstof te over
O, zeker. Het is interessant om te lezen dat mijn hoofdpersonage als
volwassen man in conflict komt met zijn geliefde en daarin min of meer het
gedrag van zijn vader gaat imiteren, het gedrag dat hij vroeger zo heeft
verafschuwd.
Kukelpunt (#~.):
Een einde als stuiptrekking na de grote knallen.
Maar voor een roman als ‘De IJskoning’ is het niet meer dan een stuiptrekking
na de grote knallen, de grote knallen waar thans de roman in zijn laatste versie mee eindigt.
Megapunt (.!): Eindes die vragen oproepen
Knallen die ook vragen oproepen. Vragen als: wat is er precies gebeurd?
En: wat zal er hierna gebeuren?
In het geval van ‘De IJskoning’ hoort de schrijver deze vragen niet in te
vullen. Dit dient de schrijver over te laten aan de verbeelding van de lezer.
In de verbeelding van de lezer kan zo de roman in allerlei varianten
nog jaren doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten