Herstel
Maysha sprong die ochtend op mijn bed, alsof ze de
dag ervoor helemaal niet onder het mes was geweest. Meteen kweet ze zich van
haar taak, zoals ze dat sinds de dood van haar broertje had gedaan: ‘Kom op
joh! Opstaan! Ik wil eten. Daarna mag je de dingen doen die je van plan was te
doen. Maar niet te lang, want ik heb veel aandacht nodig.’
Ja, ze was weer helemaal de oude. Nu nog het resultaat
van het weefselonderzoek afwachten. Over een paar dagen zou dit bekend zijn.
Uitslag
De assistente verbond me door naar de dierenarts. Ze
haalde er de gegevens bij en zei dat het bultje een cyste was, van onschuldige
aard, maar het was wel verstandig om die te hebben verwijderd. Als ze het had
laten zitten, kon het zich opvullen met lucht of vocht en zou Maysha er op den
duur steeds meer last van gekregen hebben.
Ik bedankte de dierenarts voor de geleverde diensten
en maakte met de assistente een afspraak voor het verwijderen van de hechting.
Hechtingen
Tien dagen na de operatie was het zover. Het verwijderen
van de hechtingen zou gedaan worden door twee dierenartsassistentes, maar die
haalden al snel mijn intussen van vakantie teruggekeerde vaste dierenarts erbij,
omdat Maysha niet echt wilde meewerken.
Hij bekeek de operatieplek, vond dat die nog niet goed
genoeg genezen was en vroeg: ‘Waarom heeft ze geen kapje om gehad?’
‘Dat heeft uw collega afgeraden,’ antwoordde ik. ‘Een
kapje zou langs de hechtingen gaan schuren. Daarom heeft ze een hesje
aangekregen om de wond te beschermen. Maar toen ze thuis was gekomen, bleek ze het
hesje helemaal onder te hebben gepiest en toen heb ik het maar uitgedaan.’
‘Met het gevolg dat ze aan het operatielitteken heeft
zitten krabben.’
‘O? Ik heb op aanraden van de assistente anders wel
goed opgelet dat ze dat niet zou doen, krabben.’
‘Maar u kunt dat geen vierentwintig uur in de gaten
te houden,’ zei mijn dierenarts. ‘U moet tenslotte ook nog boodschappen kunnen
doen en de nacht slapend kunnen doorbrengen, nietwaar?’
Ik knikte.
Mijn dierenarts verwijderde de hechtingen. Een van de
assistentes schoof alsnog een kapje over Maysha’s hoofd en gaf mij instructies hoe
ik dit zelf kon doen, mocht het losraken. Minstens een week zou ze het om
moeten houden om het litteken verder te kunnen laten genezen.
Zielig
Wat een zielig gezicht, hoe Maysha zich na thuiskomst
de eerste uren voortbewoog. Ze liep langs de randen van de woonkamer en wist
niet hoe ze langs een luidsprekerbox of tussen een tafel- en stoelpoot door moest
komen, wanneer de uiteinden van het hoofdkapje haar tegenhielden.
Hechten
Pas de volgende dag wist ze haar weg redelijk te
vinden en in de week daarop vond ze ook haar weg naar mij toe. Vaker en vaker. Want
vanwege dat kapje om haar hals kon ze niet meer met haar voorpootjes langs
haar snoet, snorharen en oren komen om die te wassen. Ze zal wel hebben gedacht:
‘Ik een kapje om? Dan jij mijn hele kop strelen tot ik voldaan op je borst kom liggen.’
Weldra begon ze te spinnen. En toen na een zucht het
spinnen was opgehouden, wist ik dat ze in slaap viel, wegzonk naar dromenland om
te vergeten wat haar de afgelopen tijd allemaal was overkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten