De
Dood met zijn gore bek
In de keuken sneed ik cake. Naast
mij haalde Zita een nieuw pak koffie en een filterzakje uit een van de
aanrechtkasten. Toen ze klaar was met haar toebereidselen en het
koffiezetapparaat had aangezet, draaide ze zich om. Tegen het aanrecht
aangeleund, stond ze door het geopende doorgeefluik stil het tafereel in de
woonkamer gade te slaan. Elk in een fauteuil: mijn moeder en Jessica Overmaat. Tussen
hen in, in een hoek van de bank: Jessica Overmaats dochter, die met het
zonlicht op haar hoofd haar baby de borst geeft.
Zita’s lippen krulden. Ik deed
een stap en vlak naast haar wang keek ik met haar mee. Ik zei: ‘Zo, kleine
knul. Nu ben je nog een fris klein ding aan moedertjes borst. Je billetjes nog in
de oude wijvenplooien. Ellende? Heb je nog geen weet van. Alles is nieuw. Maar
er zijn wel al wensen. Verlangens. Nu staan nog de kleine dingen voorop. Je
tandeloze mond aan haar borst. Je drinkt. Doe maar flink je best. Drinken, dat
is voor jou het allerbelangrijkste wat er bestaat. Je bent nog zo klein. In je
hulpeloze brein steekt nog geen venijn. Eén stap - en ze hebben je plat. Voor
je het weet, ben je er geweest. Zal je dat ook nog denken op je tachtigste? Als
het definitieve klokje heeft geslagen? Wanneer je hart het heeft afgelegd tegen
de Dood? De Dood met zijn gore bek, hij zal je zeggen dat het leven slechts één
ding heeft voorgesteld: een en al zinloosheid.’
‘Wees toch niet zo cynisch. Jij.
Jij.’
‘Tja, zo ben ik nu eenmaal.’
‘Ik word er naar van.’
‘Sorry dan,’ zei ik.
Er
mee doodgegooid
We brachten de cake en de koffie
naar binnen. Jessica Overmaat gluurde mijn kant op, alsof ze wenste dat ik
meteen weer naar de keuken zou terugkeren. Maar het was al gebeurd. Tussen het
moment dat de baby had losgelaten en de blouse in een eindeloze eeuwigheid was
dichtgeknoopt, had ik de hele blanke borst gezien, met tepel en al. Dacht die
Jessica Overmaat soms dat mij zoiets nog naar de keel zou grijpen? NVSH-plaatjes
en -foto’s geschikt voor kinderen van
negen tot twaalf: ik ben er mee doodgegooid. Aan de hand van die plaatjes
en foto’s heeft mijn moeder mij ook uitgelegd, hoe het nu precies ging tussen
een man en een vrouw. Ze heeft mij verteld hoe zij en mijn vader het hadden
gedaan, die eerste keer, die tweede keer en nog een paar keren daarna ‘tot het
helemaal perfect was. Met heel veel liefde, aandacht en geduld.’ En met
diezelfde hoeveelheid liefde, aandacht en geduld, vertelde ze me later, was ik gemaakt.
Op een juliavond, in Joegoslavië.
Klopjes
op de rug
‘O, dat lijkt me geweldig,’
hoorde ik Zita zeggen.
Ze zat naast Jessica Overmaats
dochter op de bank en kreeg een doekje over haar schouder gelegd, waar ze het
hoofdje van de baby tegenaan liet rusten. Ze wiegde hem, gaf hem klopjes op
zijn rug, keek ernstig mijn kant op en zei: ‘Wat ie allemaal in z’n vorige
levens mag hebben beleefd? Zo rustig als ie is. Oeps!’ Ze draaide haar ogen
naar het babyhoofdje. Iets van wat hij zo even nog gulzig naar binnen had
gesabbeld, had hij in een oprisping op het doekje gemorst.
Geïnteresseerd
in meer fragmenten? Klik hieronder op de button ‘De IJskoning’, en/of rechts op de cover van de roman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten