Afscheid van Femmy

Dinsdag, 25 juli moesten wij afscheid nemen van onze collega schrijfster en goede vriendin Femmy Fijten. Eind mei was bij haar longkanker geconstateerd. Niemand kon bevroeden dat het daarna zo snel zou gaan.

Ik heb Femmy leren kennen via het Daretoo Schrijverscafé, een forum op LinkedIn. Het Schrijverscafé is er voor iedereen die iets met schrijven te maken heeft. We geven er elkaar o.a. tips, helpen bij de oplossing van een bepaald schrijfprobleem.

Sinds 2012 is er ook de mogelijkheid om elkaar korte verhaal schrijfopdrachten te geven, die dan door alle deelnemers kunnen worden beoordeeld c.q. van feedback voorzien.

Aanvankelijk gebeurde dit onder leiding van de initiatiefneemster: redacteur en schrijfcoach Marja Duin. Vanaf halverwege 2014 worden de schrijfopdrachten per toerbeurt door de deelnemers zelf gegeven en begeleid.

Een van die deelnemers was dus Femmy. Al snel schaarde zich een groepje van collega schrijvers rondom haar, waartoe ook ik mocht behoren. Samen vormden wij de harde kern van trouwe deelnemers aan de schrijfopdrachten, een harde kern die overigens gewoon blijft doorgroeien.

Misschien niet zo eens in de manier van schrijven, maar des te meer onze gedrevenheid, onze passie voor het schrijven van fictie, de vraag hoe een tekst in de meest ideale vorm te gieten, verbond en verbindt ons. Op een gegeven moment beoordeelden wij niet enkel onze invulling van de korte verhaal schrijfopdrachten, maar zelfs hele romans. Zo mocht ik dat samen met een van de andere schrijversgroepsleden doen voor Femmy’s tweede Indië roman ‘Vaarwel Soerabaja.’

Voor die harde kern van trouwe deelnemers aan de schrijfopdrachten kwamen de ziekte en het overlijden van Femmy als een schok. Ook ik voel mij door dit verlies persoonlijk geraakt. Niet alleen omdat zij de meelezer en grote beoordelaar was van mijn roman ‘De IJskoning.’

Femmy was met haar sprankelende persoonlijkheid een gedreven mens. Vol passie. Nog in haar laatste weken was zij bezig met het vervolmaken van haar derde Indië roman, die zeker ook gepubliceerd zal worden door haar uitgever.

Ook wilde ze nog graag mijn roman ‘Eksteroog’ lezen, ondanks het feit dat het over de ontwikkeling en verwerking van een ongeneselijke ziekte gaat.

Femmy heeft hem niet meer kunnen lezen. Op de avond dat ik meende dat hij goed genoeg was om hem naar haar op te sturen, ontving ik het bericht dat zij de dag ervoor was overleden.

Ik ben erg dankbaar dat ik haar via het Schrijverscafé heb mogen leren kennen en ook een paar keer persoonlijk heb mogen ontmoeten. Alle deelnemers aan de schrijfopdrachten hebben mij zelfverzekerder gemaakt. Maar Femmy… Na de boekpresentatie van ‘Vaarwel Soerabaja’ brachten zij en haar man mij in hun auto terug naar het treinstation. Tijdens de rit kwam ook ‘De IJskoning’ ter sprake. ‘Prachtig! Prachtig!’ zei ze. ‘Wanneer stuur je hem op naar een uitgever? De boekenmarkt trekt weer aan, hoor.’

‘Prachtig.’ Dat kan ik ook veel van haar verhalen en vooral van haar drie Indië romans zeggen. Maar misschien is het woord ‘aangrijpend’ meer op zijn plaats. Femmy’s Indië romans verdienen meer aandacht. Veel meer. Want er wordt nog te veel gezwegen over wat er in de jaren 1942-1949 in het voormalig Nederlands-Indíë is gebeurd.

Wij koesteren Femmy in onze herinnering. Het besef dat ze er niet meer is, neemt met de dag toe. Er zijn van die momenten dat ik onwillekeurig bij haar stil sta, bijvoorbeeld wanneer ik op mijn website of op het Schrijverscafé stuit op een opmerking van haar. Wij zullen dat erg gaan missen, haar opmerkingen, maar vooral toch ook haar inspirerende en sprankelende persoonlijkheid.