Afscheid van Femmy

Dinsdag, 25 juli moesten wij afscheid nemen van onze collega schrijfster en goede vriendin Femmy Fijten. Eind mei was bij haar longkanker geconstateerd. Niemand kon bevroeden dat het daarna zo snel zou gaan.

Ik heb Femmy leren kennen via het Daretoo Schrijverscafé, een forum op LinkedIn. Het Schrijverscafé is er voor iedereen die iets met schrijven te maken heeft. We geven er elkaar o.a. tips, helpen bij de oplossing van een bepaald schrijfprobleem.

Sinds 2012 is er ook de mogelijkheid om elkaar korte verhaal schrijfopdrachten te geven, die dan door alle deelnemers kunnen worden beoordeeld c.q. van feedback voorzien.

Aanvankelijk gebeurde dit onder leiding van de initiatiefneemster: redacteur en schrijfcoach Marja Duin. Vanaf halverwege 2014 worden de schrijfopdrachten per toerbeurt door de deelnemers zelf gegeven en begeleid.

Een van die deelnemers was dus Femmy. Al snel schaarde zich een groepje van collega schrijvers rondom haar, waartoe ook ik mocht behoren. Samen vormden wij de harde kern van trouwe deelnemers aan de schrijfopdrachten, een harde kern die overigens gewoon blijft doorgroeien.

Misschien niet zo eens in de manier van schrijven, maar des te meer onze gedrevenheid, onze passie voor het schrijven van fictie, de vraag hoe een tekst in de meest ideale vorm te gieten, verbond en verbindt ons. Op een gegeven moment beoordeelden wij niet enkel onze invulling van de korte verhaal schrijfopdrachten, maar zelfs hele romans. Zo mocht ik dat samen met een van de andere schrijversgroepsleden doen voor Femmy’s tweede Indië roman ‘Vaarwel Soerabaja.’

Voor die harde kern van trouwe deelnemers aan de schrijfopdrachten kwamen de ziekte en het overlijden van Femmy als een schok. Ook ik voel mij door dit verlies persoonlijk geraakt. Niet alleen omdat zij de meelezer en grote beoordelaar was van mijn roman ‘De IJskoning.’

Femmy was met haar sprankelende persoonlijkheid een gedreven mens. Vol passie. Nog in haar laatste weken was zij bezig met het vervolmaken van haar derde Indië roman, die zeker ook gepubliceerd zal worden door haar uitgever.

Ook wilde ze nog graag mijn roman ‘Eksteroog’ lezen, ondanks het feit dat het over de ontwikkeling en verwerking van een ongeneselijke ziekte gaat.

Femmy heeft hem niet meer kunnen lezen. Op de avond dat ik meende dat hij goed genoeg was om hem naar haar op te sturen, ontving ik het bericht dat zij de dag ervoor was overleden.

Ik ben erg dankbaar dat ik haar via het Schrijverscafé heb mogen leren kennen en ook een paar keer persoonlijk heb mogen ontmoeten. Alle deelnemers aan de schrijfopdrachten hebben mij zelfverzekerder gemaakt. Maar Femmy… Na de boekpresentatie van ‘Vaarwel Soerabaja’ brachten zij en haar man mij in hun auto terug naar het treinstation. Tijdens de rit kwam ook ‘De IJskoning’ ter sprake. ‘Prachtig! Prachtig!’ zei ze. ‘Wanneer stuur je hem op naar een uitgever? De boekenmarkt trekt weer aan, hoor.’

‘Prachtig.’ Dat kan ik ook veel van haar verhalen en vooral van haar drie Indië romans zeggen. Maar misschien is het woord ‘aangrijpend’ meer op zijn plaats. Femmy’s Indië romans verdienen meer aandacht. Veel meer. Want er wordt nog te veel gezwegen over wat er in de jaren 1942-1949 in het voormalig Nederlands-Indíë is gebeurd.

Wij koesteren Femmy in onze herinnering. Het besef dat ze er niet meer is, neemt met de dag toe. Er zijn van die momenten dat ik onwillekeurig bij haar stil sta, bijvoorbeeld wanneer ik op mijn website of op het Schrijverscafé stuit op een opmerking van haar. Wij zullen dat erg gaan missen, haar opmerkingen, maar vooral toch ook haar inspirerende en sprankelende persoonlijkheid.

Eervolle vermelding voor verhaal.

Onder mijn eigen naam – ja, Eric Steiner is een pseudoniem - heb ik een eervolle vermelding gekregen voor mijn verhaal ‘Afscheid.’ Ik had het ingestuurd voor een door Indisch 3.0. uitgeschreven verhalenwedstrijd. Het thema daarvan borduurde voort op dat van de Boekenweek van dit jaar, maar dan meer gericht op de Indische kwestie, misschien wel Nederlands’ zwartste bladzijde sinds de Tweede Wereldoorlog.

Ik ben heel erg blij met deze eervolle vermelding. Het betekent dat mijn verhaal weliswaar niet tussen de beste drie is komen te staan, maar wel tussen de drie die daar meteen op volgen. Echt een opsteker.

Nog meer vreugde: vanmiddag werd bekend gemaakt dat als extra beloning de drie verhalen met een eervolle vermelding naast de drie winnaars zullen worden gepubliceerd op Indisch 3.0.*

Zoals ik al in 'Bekend worden als auteur' schreef, is het verhaal ‘Afscheid’ een sterke bewerking van twee fragmenten uit mijn tot nu toe nog onvoltooide en ter bezinking terug in de lade gelegde roman  'De Behouden Stilte.' Daarin geef ik het leven van mijn vader weer.

Over mijn (half)broer (die in ‘Afscheid’ een belangrijke rol speelt) en het effect van zijn Indië tijd zal ik ooit ook nog eens schrijven.

Met deze eervolle vermelding moet dit zeker gaan lukken.

*Eind 2014 is het e-magazine Indisch 3.0 opgehouden te bestaan. Maar hier is het verhaal te lezen.

Bekend worden als auteur

Schrijfwedstrijden

Een van de methoden om bekend te worden als auteur, is meedoen aan schrijfwedstrijden. Maar dan moet je er natuurlijk wel eentje winnen.

Boekenweek

De afgelopen tijd heb ik gewerkt aan twee verhalen, bestemd voor schrijfwedstrijden die voortborduren op het thema van de aanstaande Boekenweek.

Indisch verleden

Zoals jullie misschien wel zullen weten, is het thema van de Boekenweek dit jaar: ‘Gouden tijden, zwarte bladzijden.’ Ongewild ga je dan denken aan het Indisch verleden. Ik tenminste wel. Dat komt omdat mijn halfbroer als militair in Nederlands-Indië gezeten heeft tijdens de onafhankelijkheidsstrijd.

Het ene verhaal

Ik had er al iets over geschreven in ‘De Behouden Stilte,’ de roman over het leven van mijn vader. Logisch dat ik een paar van die fragmenten ter hand zou nemen om er een apart verhaal van te maken. Zijn bestemming: Indisch 3.0 Maximaal 1500 woorden. Voor mijn verhaal heb ik er 1412 nodig gehad.

Het andere verhaal

Het andere verhaal is eveneens een bewerking. In zijn oervorm had het niets te maken met het Indisch verleden.

Zijn bestemming: Avro's Opium. Maximaal aantal woorden: 500. Dat is al heel wat moeilijker. Dat is echt werken op de vierkante centimeter. Uiteindelijk had ik er precies 500.

En toen kwam voor beide verhalen...

De grote twijfel

Hoeveel uren ik wel niet besteed heb om via boeken en het internet er achter te komen:

- of de post van en naar die in Nederlands-Indië gelegerde militairen inderdaad werd overgevlogen door een Dakota (Ja);

- of dat wekelijks gebeurde (Ja, ongeveer);

- of er in Nederlands-Indië tulpen aan geliefden konden worden geschonken (Chrysanten liggen meer voor de hand);

- of de ‘Hollandse’ vrouwen er eigenlijk nog wel jarretelgordels droegen (Onwaarschijnlijk, omdat tijdens de Tweede Wereldoorlog zijde niet meer leverbaar was en nylon bijna volledig was opgegaan in de productie van parachutes).

- Etc.

Wetenschap en zelfvertrouwen

Zo kom je nog eens wat te weten. Zo breng je om geen blunders te slaan een van de verhalen terug van 500 naar 496 woorden. Inderdaad: de jarretelles zijn er uit gehaald.

En dan voor morgen: opsturen die verhalen. De kans om iets te winnen is klein. Teleurstelling ligt op de loer. Voor mezelf en voor iedereen die ook een verhaal voor een wedstrijd heeft ingestuurd of nog gaat insturen, kan ik alleen maar zeggen: geef niet op! 

Maar of je ooit een buste zal krijgen, als je eenmaal bekend geworden bent als auteur?